Zbigniew Zoszczak (1966), wykształcenie średnie techniczne. Od urodzenia mieszkaniec gminy Ustrzyki Dolne, obecnie mieszkaniec Łobozewa Dolnego. Od 1980 roku związany z działalnością Straży Pożarnej, aktualnie czynny członek OSP Łobozew. Emerytowany policjant.

Dzięki służbie w policji i straży pożarnej dokładnie poznałem zarówno teren gminy Ustrzyki Dolne, jak i cały obszar powiatu bieszczadzkiego. Spotkałem wspaniałych ludzi i brałem udział w różnego rodzaju akcjach ratowniczo-gaśniczych, pomagając każdemu, kto potrzebował pomocy. Jestem członkiem zarządu PCK Ustrzyki Dolne, a także Honorowym Dawcą Krwi (oddałem już 75 litrów). Znam potrzeby mieszkańców regionu i ich problemy. Moim celem jest pomaganie społeczności w polepszeniu życia.

Rodzina jest dla mnie najważniejsza.

Kiedy myślę „Bieszczady”, czuję się dumny.

Najważniejsze w życiu jest mieć swój cel i być człowiekiem.

Chcę, aby mój rejon się rozwijał.

Dobra przyszłość to inwestycja.

Rodzina jest dla mnie najważniejsza.

W Bieszczadach czuję, że jestem w domu, u siebie.

Najważniejsze w życiu to być człowiekiem.

Chcę, aby mój region się rozwijał.

Dobra przyszłość to bezpieczeństwo i sprawiedliwość.

Adam Szary, wykształcenie wyższe (biolog). Popularyzator bieszczadzkiej przyrody. Opublikował ponad 100 pozycji naukowych i popularno-naukowych. W publikacjach naukowych zajmuje się głównie etnobotaniką, fitosocjologią, ekologią i ochroną przyrody. Jest też autorem pozycji filozoficzno-refleksyjnych np. książki „Między mgłami a dymami”, z której cały dochód przeznaczony został na kolonie charytatywne dla dzieci i stypendia dla ustrzyckich studentów z mniej zasobnych rodzin. Poza pracą poświęca czas aktywizacji dzieci i młodzieży. Założył w Ustrzykach Dolnych świetlicę środowiskową, którą przez 7 lat społecznie prowadził. Współzałożyciel Bieszczadzkiego Centrum Charytatywnego.

Zawodowo i społecznie zaangażowany w wytyczanie szlaków i opisywanie ścieżek przyrodniczych (m.in. Tarnawa – Dźwiniacz, Bukowiec – Sianki, Ustrzyki Górne – Szeroki Wierch, Nowosiółki, Mały Król – Ustjanowa). Prowadzi warsztaty poświęcone znaczeniu roślin w kulturze oraz praktycznemu ich wykorzystaniu w kuchni, ziołolecznictwie i survivalu.

Rodzina jest dla mnie ostoją życia osobistego, szczególnym darem – jest też wyzwaniem, by pomnażać otrzymane dobro, zaczynając od najbliższych, a także przekazując je następnym pokoleniom. To właśnie rodzina uczy budowania żywych relacji, które stają się podstawą zdrowego społeczeństwa. To również w rodzinie i przez rodzinę możliwe jest przekazywanie wartości, które dzięki praktycznemu wdrażaniu w życie przechodzą z wymiaru czystej idei do świata realnego.

Kiedy myślę „Bieszczady”, czuję nieograniczoną wolność, wyrażającą się bezmiarem przestrzeni i nieskażonym darem natury. Bieszczady to dla mnie również autentyczność i różnorodność mieszkających tu ludzi, z którymi czuję szczególną więź. To odzyskana w wymiarze doczesnym cząstka „raju utraconego”.

Najważniejsze w życiu jest szczere podążanie za dobrem, realizowanym w niezliczonych relacjach. Jedynie bezinteresowny dar może dawać radość, otwierając człowieka na niczym nieograniczoną wolność i kreatywność. Tylko czysta miłość potrafi uwalniać od wszelkich lęków i obciążeń – jej pełnię odnajduję w Jezusie Chrystusie. Chrześcijaństwo nie jest dla mnie tylko jedną z religii, lecz duchową drogą, która przed człowiekiem potrafi otwierać kolejne horyzonty nadziei.

Chcę, aby mój region stał się szczególną krainą, w której mieszkańcy będą żyli świadomi jej wartości – wyjeżdżając, będą do niej tęsknić i pragnąć powrotu, a żyjąc nią na co dzień, każdego dnia niech odczuwają radość, że mogą doświadczać tego wszystkiego, co ich otacza: szemrzących potoków (dających wewnętrzny spokój), rozległych lasów (pozwalających zanurzyć się w nieskażonej naturze) i otaczających grzbietów górskich (które niech pozostaną pozbawione piętna cywilizacji, pozwalając doświadczać przestrzeni kojarzonej z wolnością). Chcę też, abyśmy czerpali radość z możliwości dzielenia się tym bogactwem z przyjeżdżającymi do nas turystami. Ziemia Ustrzycka i całe Bieszczady nie mogą się stać kolejnym turystycznym „lunaparkiem” – mają do zaoferowania coś znacznie cenniejszego, niż wysokie szczyty i kolorową cepeliadę, coś, do czego człowiek współczesny będzie tęsknił coraz bardziej: wyciszenie, wolność, piękno i autentyczność.

Dobra przyszłość to życie w harmonii z przyrodą – w zgodzie z własnym sumieniem i otaczającą społecznością. To radość ze wspólnie kształtowanej przestrzeni – w wymiarze dosłownym (z otaczającym nas górskim krajobrazem), ale też w aspekcie relacji z drugim człowiekiem. Niewielkie miasteczko z otaczającymi terenami wiejskimi stwarza taką możliwość – budowania naszej wspólnej wartości z dala od światowego zgiełku i agresywnej polityki. Poczucie wspólnoty jest najwyższym celem, jaki chciałbym realizować w programie tworzenia nowej rzeczywistości Ustrzyk Dolnych. Nie jest to żadna utopia – wystarczy, aby każdy w naszej gminie poczuł się traktowany podmiotowo. Dysponujemy ogromnym potencjałem – nie zmarnujmy tego!

Beata Paszkiewicz, absolwentka Administracji na Wyższej Szkole Prawa i Administracji w Rzeszowie oraz studiów podyplomowych na kierunku Higiena i Epidemiologia w Promocji i Profilaktyce Zdrowia (Wyższa Szkoła Nauk Pedagogicznych w Warszawie). Audytor wewnętrzny i zastępca Kierownika Jakości w Państwowej Inspekcji Sanitarnej.

Rodzina jest dla mnie wszystkim.

Kiedy myślę „Bieszczady”, widzę dom, czuję spokój.

Najważniejsze w życiu są niezależność, rodzina, szacunek.

Chcę, aby mój region pozostał tą zieloną krainą znająca swoją historię i dbającą o mieszkańców.

Dobra przyszłość to bezpieczeństwo i szczęście dla naszej rodziny, rozwój regionu, czyste środowisko i spokój.